Lezers van mijn blog weten dat ik de blogs van Jelle Reijngoudt volg. Het zijn leuke, korte, herkenbare situaties in de thuiszorg. Het leest leuk omdat het erg tot de verbeelding spreekt en herinneringen uit de eigen werkervaring oproept. Toen hij zijn eerste boek uitbracht kon ik niet anders dan bestellen!

Tijd voor een review

Na ontvangst afgelopen zomer heb ik het boek al gauw uitgelezen. Veel tijd heb ik niet, maar daar maak ik tijd voor; even een momentje voor mezelf. Graag wil ik er kort wat over vertellen, omdat ik vind dat Jelle, bescheiden als hij (op social media) lijkt, best wat meer aandacht mag verdienen voor zijn boek.

Ontspanning

Allereerst leest zijn boek heel makkelijk. Ik kan er helemaal bij ontspannen, ondanks dat het over mijn werk gaat. Ik voel geen frustraties en ik dein in gedachten heel erg mee in zijn verhalen. De situaties die hij schetst zijn gewoon heel erg herkenbaar en zijn manier van handelen zou ik in dezelfde situatie waarschijnlijk grotendeels hetzelfde hebben gedaan. Onderschat dit pluspunt niet: ik heb meerdere boeken besteld op mijn vakgebied, maar daar kijk ik nauwelijks in als ik merk dat ze mij te veel energie kosten. Een boek ter ontspanning pak ik sneller dan een boek waar ik bij na moet denken. Niet dat boeken niet nuttig zijn als ze ingewikkeld worden, integendeel, maar met een druk huishouden kan ik me daar op dit moment moeilijker op storten. Een boek als deze is dan snel gepakt, voor in de zon met een kop koffie in mijn geval.

Een kijkje in ons werk

Zoals ik al schreef herken ik de verhalen meteen. Dat wil zeggen dat je als verpleegkundige of verzorgende de beschreven situaties gewoon in alle wijken kunt tegenkomen. Het voordeel van zo’n boek is dat je het bijvoorbeeld aan kunt raden bij studenten of potentiële studenten verpleegkunde. Het schept alvast een realistisch beeld van werken in de wijk. Toen ik op de hbo-v moest kiezen tussen de GGZ, algemene gezondheidszorg en maatschappelijke gezondheidszorg had ik geen flauw idee wat mij te wachten stond. Een boek als deze had bij kunnen dragen aan mijn beeldvorming over de thuiszorg. Top van Jelle dat hij hier werk van heeft gemaakt.

Inlevingsgevoel en buiten de lijntjes kleuren

Een mooie eigenschap van een verpleegkundige vind ik, is dat je vanuit je professionaliteit wel zo dicht mogelijk bij de patiënt wil komen te staan. Ik merk aan Jelle dat hij ook vooral kijkt naar wat iemand nodig heeft en uitlegt waarom. Eigenlijk is dat de basis in de verpleegkunde. Dus niet eerst het arsenaal aan richtlijnen op een situatie (het ‘medisch probleem’) losgooien maar eerst kijken naar wie iemand is, waarom iets gebeurt en dan samen zoeken naar de meest passende oplossing. Dat is ook typisch thuiszorg, waar je nog veel meer moet kunnen inleven dan op een volle vierpersoonszaal van een chirurgische afdeling voor eenzelfde relatief kleine, veelvoorkomende ingreep. Ook de huisarts in het boek die met gereedschap een bed van een bovenverdieping naar beneden verhuisde, deed mij lachen. Uiteraard ging die buiten zijn boekje, maar soms kán het niet anders. Dat maakt de thuiszorg zo uitdagend.

Overigens weet ik dat dit soort mooie momenten ook voorkomen in het ziekenhuis, denkende aan Sander de Hosson en Barbara van Ede. Maar als ik terugkijk naar mijn (weliswaar beperkte) ziekenhuiservaring, denk ik dat je in de thuissituatie vaker creatiever met je werk én je eigen normen en waarden moet omgaan. Jelle laat dit goed zien.

Nog op- en aanmerkingen?

Nee ik heb niks te klagen! Wat me wel opviel, mede door mijn mannelijke collega, is dat het geschreven is vanuit een mannelijke verpleegkundige. En ik heb soms het idee dat vrouwen nog meer op emotioneel vlak bezig zijn dan mannen. Als ik een verhaal schrijf probeer ik in sommige gevallen nog meer die gevoelens van patiënten en zorgverleners naar boven te krijgen, omdat die nou eenmaal meespelen. Bij mannen speelt dat minder een rol heb ik het idee. Emoties zijn er absoluut, maar worden anders verpakt; komen soms minder aan de oppervlakte. Dat valt misschien op als je mannelijke schrijvers in de verpleegkunde vergelijkt met vrouwelijke schrijvers. Er zijn veel overeenkomsten, maar de kijk op situaties op het werk kan verschillend zijn. Dat merk ik onder andere door de schrijfstijl. Je kunt dat de één of ander overigens niet kwalijk nemen, we zijn niet allemaal hetzelfde. Bovendien benut je elkaars kwaliteiten op die manier in de praktijk absoluut als een team. Toch heeft Jelle het zo geschreven dat ik als lezer wel allerlei emoties heb gevoeld, door herkenning, van bijvoorbeeld schrijnende maar ook prachtig mooie situaties. Dus aan emoties geen gebrek, begrijp me niet verkeerd.

Conclusie

Dit boek is zeker een aanrader als je een boek wil lezen over de thuiszorg, verpleegkunde en even wil ‘proeven’ van hoe een werkdag eruit kan zien. Ook als je al in de thuiszorg werkt kunnen de verhalen heel leuk zijn om te lezen, omdat je waarschijnlijk van mensen houdt en je je zo een voorstelling kunt maken van wat voor capriolen er soms in de thuiszorg uitgehaald worden. Ik ben ook blij dat er meer bekendheid komt over ons werk: dit mag best in een wat positiever daglicht komen te staan! Bedankt Jelle, dat je daar je steentje aan bijdraagt – nee; maak er maar ‘kei’ van.