Sinds de hele #blacklivesmatter discussie op gang is gekomen in de wereld merk ik dat me dit nog iedere dag erg bezig houdt. Ook in de zorg loop ik nog altijd tegen het onderwerp racisme aan, aangezien thuiszorg een beroep is waar je heel intensief met allerlei verschillende mensen werkt en met mensen samenwerkt die je 100% moet kunnen vertrouwen. Eigenlijk had ik op Twitter wel wat meer verwacht te horen uit de zorgsector, maar het is er opvallend stil. De voorzorgsmaatregelen betreffende de huidige pandemie lijkt toch wat meer op de voorgrond te staan dan ervaringen met racisme of discriminatie op de werkvloer. Jammer.

Discriminatie is een probleem in de maatschappij waar ik moeilijk mee om kan gaan. Als zorgprofessional is mij geleerd neutraal te blijven als je bepaalde opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt. Laat ze gaan en doe je werk. Tenzij ze echt wat met je doen: je hebt het recht je grenzen aan te geven. En ja, ik ben het ermee eens: zwijgen helpt niet om racisme de wereld uit te krijgen. Maar ja, waar ligt de grens? Enerzijds wil je niet op ieder slakje zout leggen en gewoon je werk doen waarvoor je komt. Anderzijds krijg ik, ondanks mijn pokerface, buikpijn van discriminerende opmerkingen die je af en toe om de oren vliegen.

Wat moet je zeggen als je te horen krijgt dat je kinderen naar de foute school gaan? Wat doet het met je als er gevraagd wordt of er ook een buitenlander in je team werkt? Welke argumenten beoordeel je als ”acceptabel’ als een broeder de deur gewezen wordt? Verwikkel je jezelf nog in een discussie met mensen van ver in de negentig jaar op hun ziekbed? Of bij mensen van wie je bij voorbaat al weet dat je ze niet kunt veranderen? Wat voel je als een oudere een familiefoto automatisch gaat verantwoorden zodra er een gekleurd iemand tussen staat? Begrijp jij het als een echtpaar, trots op hun grote gezin, juist die homoseksuele getrouwde dochter probeert te verbergen uit alle familieverhalen? Kun je nog fatsoenlijk werken als er bij iedere beweging die je bij een cliënt in huis doet je vuil aangekeken wordt? Voelt iedereen zich in het land gehoord door collega’s als er gediscrimineerd wordt? En is er altijd een oplossing voor handen? Ik denk het niet.

Ik leef mee met alle mensen die continu met bovenstaande last, op hun hoede moeten blijven in dit werk, waarin van je wordt verwacht dat je onvoorwaardelijke zorg geeft aan hen die dat nodig hebben.

PS: ik mis nog gekleurde collega’s in ons team. Graag zou ik mezelf hard willen maken om daar samen mee te kunnen knallen in dit dorp, om samen de vooroordelen de wereld uit te willen helpen.