Nog verbouwereerd van de uitslag tuurt de zojuist positief geteste man in de leegte, zich afvragend waar hij het van heeft opgelopen. Ook ik had bij binnenkomst niet verwacht dat ik 10 minuten later twee streepjes zou zien op de sneltest waar ik net op was ingewerkt. Zijn partner, mijn eigen collega, moet nu ook tien dagen in quarantaine blijven. Het voelt vreemd om mijn spullen voorzichtig binnenstebuiten uit te trekken, alles te desinfecteren en het vertrouwde huis weer uit te lopen terwijl iedereen in gedachten stilletjes baalt.

Los van het feit dat we elkaars gezondheid in de gaten houden en beterschapswensen toespreken, denk ik ook meteen aan hoe we de diensten op gaan lossen, naast die van een andere positief geteste collega in nog geen week tijd. Eenmaal thuis registreer ik de test en ben met overleg en het roosteren zo weer wat uurtjes verder op de dag, wat oorspronkelijk mijn vrije dag was.

De volgende ochtend fiets in naar huis na mijn ochtendroute. De zon schijnt. Ik voel me goed. Vrolijk zelfs. Ik vlieg de laatste bocht om zonder enkele weerstand van ook maar één zuchtje wind en denk na over waar mijn gevoel vandaan komt. We krijgen een stagiaire. Student hbo-v, tweedejaars. Voor het eerst weer sinds langere tijd, omdat we er voorheen ‘niet aan toe kwamen’. Juist nú, pakken we de draad weer op. Ik denk dat het de perfecte tijd is, voor ons, voor haar, maar ook voor het hele land, om te investeren in de toekomst. Het is een mooie dag.