Supernova: een prachtige film over twee geliefden waarvan er één aan dementie lijdt, of eigenlijk beiden natuurlijk.

Supernova: een prachtige film over twee geliefden waarvan er één aan dementie lijdt, of eigenlijk beiden natuurlijk.
Daar zit ik dan, op het bankje.
Mezelf diep te schamen, in deze apotheek; een eerstelijns zorginstantie; onderdeel van een maatschappij die nog een lange weg te gaan heeft om dementievriendelijker te gaan worden.
Ik voel me goed. Vrolijk zelfs. Ik denk na over waar mijn gevoel vandaan komt. We krijgen een stagiaire. Student hbo-v, tweedejaars.
Dit keer zie ik hem haar handen niet meer vast houden, zeggen dat hij er voor haar is, haar te zeggen dat het allemaal goed is zo. Het is helemaal stil.
‘Geen cliënttijd, ja? Want we zijn nu natuurlijk wel aan het oppassen, maar we doen gewoon ons eigen werk.’
In een wit verpleegstersjasje tuft ze in haar kleine rode autootje heel Ede door. ‘Grote Nel’ werd ze door cliënten genoemd. Ze was een vrouw die zich kon bekommeren over de cliënten maar ook over mij.
Ik was zwanger toen ik solliciteerde bij Buurtzorg Ede, in een oud-studentenpand waar je niet dood gevonden wilde worden. Ze meenden wel wat van mij te kunnen leren: iets wat ik niet gewend was te horen.
‘Dan moet je weer inloggen met een wachtwoord weet je wel…’, ze maakt een wuifend gebaar, ‘Pfff… ik denk: laat maar.’
Wat voel je als een oudere een familiefoto automatisch gaat verantwoorden zodra er een gekleurd iemand tussen staat? Wat doet het met je als er gevraagd wordt of er ook een buitenlander in je team werkt? Kun je nog fatsoenlijk werken als er bij iedere beweging die je bij een cliënt in huis doet je vuil aangekeken wordt?
‘Wat is het stil op straat, wat zou er toch aan de hand zijn? Wat voor dag is het eigenlijk? ‘ Veel ouderen vinden het maar moeilijk, de situatie waar we ons nu in bevinden. Ik vertel wat meer over de praktijk.