Supernova: een prachtige film over twee geliefden waarvan er één aan dementie lijdt, of eigenlijk beiden natuurlijk.

Supernova: een prachtige film over twee geliefden waarvan er één aan dementie lijdt, of eigenlijk beiden natuurlijk.
Daar zit ik dan, op het bankje.
Mezelf diep te schamen, in deze apotheek; een eerstelijns zorginstantie; onderdeel van een maatschappij die nog een lange weg te gaan heeft om dementievriendelijker te gaan worden.
Ik voel me goed. Vrolijk zelfs. Ik denk na over waar mijn gevoel vandaan komt. We krijgen een stagiaire. Student hbo-v, tweedejaars.
Dit keer zie ik hem haar handen niet meer vast houden, zeggen dat hij er voor haar is, haar te zeggen dat het allemaal goed is zo. Het is helemaal stil.
‘Geen cliënttijd, ja? Want we zijn nu natuurlijk wel aan het oppassen, maar we doen gewoon ons eigen werk.’
In een wit verpleegstersjasje tuft ze in haar kleine rode autootje heel Ede door. ‘Grote Nel’ werd ze door cliënten genoemd. Ze was een vrouw die zich kon bekommeren over de cliënten maar ook over mij.
‘Dan moet je weer inloggen met een wachtwoord weet je wel…’, ze maakt een wuifend gebaar, ‘Pfff… ik denk: laat maar.’
Coronavirus: je komt er in het nieuws niet meer onderuit. Ook cliënten gaan vragen stellen. Wat doen wij er in de thuiszorg aan?
Zingend uit bed. Zo vrolijk kan een dag beginnen op de verpleegafdeling neurologie.
‘Een arm om op te steunen’