Ik voel me goed. Vrolijk zelfs. Ik denk na over waar mijn gevoel vandaan komt. We krijgen een stagiaire. Student hbo-v, tweedejaars.

Ik voel me goed. Vrolijk zelfs. Ik denk na over waar mijn gevoel vandaan komt. We krijgen een stagiaire. Student hbo-v, tweedejaars.
Dit keer zie ik hem haar handen niet meer vast houden, zeggen dat hij er voor haar is, haar te zeggen dat het allemaal goed is zo. Het is helemaal stil.
In een wit verpleegstersjasje tuft ze in haar kleine rode autootje heel Ede door. ‘Grote Nel’ werd ze door cliënten genoemd. Ze was een vrouw die zich kon bekommeren over de cliënten maar ook over mij.
Ik was zwanger toen ik solliciteerde bij Buurtzorg Ede, in een oud-studentenpand waar je niet dood gevonden wilde worden. Ze meenden wel wat van mij te kunnen leren: iets wat ik niet gewend was te horen.
‘Dan moet je weer inloggen met een wachtwoord weet je wel…’, ze maakt een wuifend gebaar, ‘Pfff… ik denk: laat maar.’
‘Wat is het stil op straat, wat zou er toch aan de hand zijn? Wat voor dag is het eigenlijk? ‘ Veel ouderen vinden het maar moeilijk, de situatie waar we ons nu in bevinden. Ik vertel wat meer over de praktijk.
Coronavirus: je komt er in het nieuws niet meer onderuit. Ook cliënten gaan vragen stellen. Wat doen wij er in de thuiszorg aan?
‘Een arm om op te steunen’
Een rustige werkweek waardoor ik weinig kan vertellen, maar waarin er wel weer een gezellig Parkinson Café was, dit keer in het bos.
Hitteplan, bekwaamheid bijschafen en BIG2 herzien. En ik maar denken dat de komkommertijd was ingegaan!