‘Geen cliënttijd, ja? Want we zijn nu natuurlijk wel aan het oppassen, maar we doen gewoon ons eigen werk.’

‘Geen cliënttijd, ja? Want we zijn nu natuurlijk wel aan het oppassen, maar we doen gewoon ons eigen werk.’
In een wit verpleegstersjasje tuft ze in haar kleine rode autootje heel Ede door. ‘Grote Nel’ werd ze door cliënten genoemd. Ze was een vrouw die zich kon bekommeren over de cliënten maar ook over mij.
Ik was zwanger toen ik solliciteerde bij Buurtzorg Ede, in een oud-studentenpand waar je niet dood gevonden wilde worden. Ze meenden wel wat van mij te kunnen leren: iets wat ik niet gewend was te horen.
‘Wat is het stil op straat, wat zou er toch aan de hand zijn? Wat voor dag is het eigenlijk? ‘ Veel ouderen vinden het maar moeilijk, de situatie waar we ons nu in bevinden. Ik vertel wat meer over de praktijk.
Een week met een mooi voorbeeld van multidisciplinair flexibel zijn in de zorg én dat mijn auto gewoon niet lang schoon kan blijven.
Tijd voor een leesboek, dé ingrediënten om gelukkig 102 te worden en een kampeerweekend!
‘Een arm om op te steunen’
Een hele korte werkweek, maar toch nog een klein weekoverzicht bij deze. Werk jij ook wel eens in pyjamabroek? Zo, ja hoe ziet die eruit?
Een rustige werkweek waardoor ik weinig kan vertellen, maar waarin er wel weer een gezellig Parkinson Café was, dit keer in het bos.
Hitteplan, bekwaamheid bijschafen en BIG2 herzien. En ik maar denken dat de komkommertijd was ingegaan!